Hoe moet je je in het station verplaatsen als je een persoon met een beperkte mobiliteit bent?
Dit najaar werden NMBS-medewerkers uitgenodigd om deel te nemen aan een onderdompelingscursus die georganiseerd werd in samenwerking met drie verenigingen die opkomen voor de belangen van mensen met een handicap: Atingo, Passe le Message à ton Voisin en Konekt. Doel: in de huid kruipen van een persoon met een beperkte mobiliteit die de trein wil nemen.
Met een blinddoek of een koptelefoon op, of in een rolstoel moesten ze zich verplaatsen in het station, hun ticket kopen en de trein nemen. Daarna deelden ze hun ervaringen.
Op basis van deze ervaring zal een opleidingsplan georganiseerd worden en zullen checklists geformaliseerd worden.
Cédric Blanckaert, Head of commercial activities & real estate valorization, nam deel aan het experiment. We stelden hem drie vragen.
Allereerst moet ik zeggen dat deze ervaring me getekend heeft.
Ik zat in een rolstoel. Mijn oefening begon op de 5e verdieping van een NMBS-gebouw, met de bedoeling de loketten in het station Brussel-Zuid te bereiken en een kaartje tegen verminderd tarief te kopen voor mensen met een beperkte mobiliteit.
De eerste stap, en niet de gemakkelijkste als je er niet aan gewend bent, was leren omgaan met de rolstoel. Toen moest ik door de deuren en de lift nemen. Omdat het een oud model is, moest je die roepen en de deur openen.
Dan, op straat, moest ik me voortbewegen over het trottoir, waar de tegels soms ongelijk zijn, en ik merkte dat er kracht voor nodig was om me te verplaatsen. Zelfs als er een helling is, die de juiste hoek heeft, kost dat energie. Je hebt spierballen nodig!
Toen ik mijn kaartje aan de automaat wou nemen, kende ik de naam van het verminderingstarief niet, en dat was niet makkelijk te vinden. Er was echter een leuke verrassing: de machine is aan de onderkant gebogen, zodat er ruimte is om met de rolstoel naar voren te bewegen.
Ik wilde ook een drankje kopen en ontdekte dat de automaten goed ontworpen zijn en toegankelijk voor rolstoelgebruikers.
Dan, om op het perron te komen, moest ik nog een lift vinden. En ook dit bleek niet zo eenvoudig!
Deze ervaring was heel interessant, want in een paar uur heb ik al heel wat bijgeleerd.
De les die ik hieruit trek is dat we nog meer moeten denken aan mensen met een handicap, of ze nu in een rolstoel zitten of bijvoorbeeld slechtziend zijn. Er zijn heel veel dingen om bij stil te staan en je realiseert je dat over elke aanpassing nagedacht moet worden. Elk detail telt!
In mijn vakgebied, dat van de concessies (winkels, horeca), is het duidelijk dat de nadruk op toegankelijkheid moet liggen. De deuren moeten breed genoeg zijn en gemakkelijk te openen en iedereen moet er kunnen zitten en een kopje koffie drinken. Wij zullen ook meer nadruk leggen op de verplichtingen van de aannemers bij de verlenging van concessies.
Ik raad alle NMBS-medewerkers oprecht aan zich voor deze opleiding in te schrijven. Je toont niet alleen je sympathie, het is vooral een leerrijke ervaring. Zich kunnen verplaatsen is een essentieel recht ... voor iedereen!
